Eric Chan & Loes van Iperen “After Blue Hour” 05.09 – 04.10.2025

Opening Friday 5 September 5-7 PM

After Blue Hour
Eric Chan & Loes van Iperen

Photography exhibition – Amsterdam, 2025

They met in a small photo gallery in Hong Kong.
He was just passing through from Los Angeles.
She was from Amsterdam, but the city had pulled her in.

They connected over taking film pictures, went on photo walks, and somewhere between shutter clicks and shared stories, they fell in love.

What followed were long walks through Amsterdam, Hong Kong, and Los Angeles; chasing that short, magical window after sunset when the sky turns a deep, glowing blue and the past doesn’t feel so far away.

They wandered through neon-lit streets and quiet alleys, drawn to the stories hidden in old cars, faded signs, and shuttered cinemas. Together, they photographed not just what they saw, but what they felt. They noticed that no matter where you are in the world, the night falls the same.

Shot on 35mm film using vintage cameras dating from the 1980s all the way back to the 1930s, their images hum with nostalgia. Each frame is like a forgotten song on a cassette tape, a half-remembered dream, a scene from a movie you’re sure you’ve seen… or maybe even lived.

After Blue Hour
Eric Chan & Loes van Iperen
Fototentoonstelling – Amsterdam, 2025

Het begon in een kleine galerie in Hongkong.
Hij kwam uit Los Angeles, zij uit Amsterdam.

Ze raakten aan de praat over analoge fotografie en voor ze het wisten, liepen ze samen; eerst voor de foto’s, en toen gewoon, omdat het zo hoorde.

’s Avonds dwaalden ze door de straten van Amsterdam, Hongkong en Los Angeles, op zoek naar dat ene korte, magische moment na zonsondergang waarop de lucht diepblauw oplicht en het verleden ineens weer dichtbij voelt. Daar, en daarna, vonden ze hun beelden; met oude auto’s, vergeelde uithangborden, en zachtjes zoemend neonlicht.

Samen legden ze de afgelopen jaren niet alleen vast wat ze zagen, maar vooral wat ze voelden. Ze merkten dat, waar je ook bent in de wereld, de nacht overal op dezelfde manier valt.

Ze fotografeerden alles op 35mm film, met camera’s uit de jaren ’30 tot de jaren ’80. Elke foto is als een vergeten liedje op een cassettebandje, een flard van een droom, een scène uit een film waarvan je bijna zeker weet dat je hem ooit zag… of misschien zelfs echt hebt beleefd.